Filmavonden

Films in Agnus Dei kerk in seizoen 2024/2025

Het nieuwe seizoen start binnenkort alweer voor de Oecumenische Filmwerkgroep! Op 27 september trappen we af met een schitterende film.

De films worden altijd vertoond in de kerkruimte van de Agnus Dei-kerk en altijd (zoveel mogelijk) op de laatste vrijdag van de maand. Alleen in dec. 2024 wordt er van afgeweken, dan draait de film op zaterdag 21 december. Starttijd is altijd 19.30 uur. Iedereen, wel of geen kerklid, is welkom. Er wordt een bijdrage gevraagd van €7,50 per persoon, dat is dan inclusief koffie of thee na afloop in de centrale hal. In een ontspannen sfeer kan daarbij na elke film worden nagepraat. Er kan met bankkaart (pin) worden betaald.

Voor de meest actuele situatie is het advies om de website https://adkerk.nl/films te raadplegen.

Vrijdag 27 september 19.30 uur: film De Terugreis

Iedereen die lang in een relatie zit zal het gevoel herkennen dat het concept van ware liefde weliswaar een fijne gedachte is, maar ergernissen en onhebbelijkheden op den duur de boventoon kunnen gaan voeren. Geliefden hebben een omgang met elkaar ontwikkeld, die bij buitenstaanders vraagtekens oproept. Gemopper en gekibbel lijken te domineren, terwijl het misschien wel de ultieme vorm van vertrouwen is dat je deze negatieve emoties aan elkaar durft te laten zien.

In De Terugreis treffen we het decennialang getrouwde stel Maartje en Jaap aan in de herfst van hun leven. Wanneer een gezamenlijke vriend in Spanje op sterven ligt, aarzelt Maartje geen moment en begint voorbereidingen te treffen voor een autotocht naar het zuiden. Jaap piekert er niet over, maar gaat uiteindelijk overstag mede vanwege het besef dat zijn eega licht aan het dementeren is. Het leven kent vele hobbels, dus als vanzelfsprekend verloopt de reis van Maartje en Jaap allesbehalve vlekkeloos. Soms zijn dit praktische issues, zoals een auto die er de brui aan geeft, maar ernstiger is de mentale achteruitgang van Maartje. Vooral Jaap weigert te erkennen dat het steeds slechter met haar gaat. Dit zorgt voor de intiemste momenten.

De Terugreis excelleert doordat de regisseur kan bouwen op de fijne vertolkingen van Leny Brederveld en Martin van Waardenberg. Zij spelen twee zielen die ondanks het gemopper zelfs na een halve eeuw nog voor elkaar gemaakt zijn. 

Vrijdag 25 oktober 19.30 uur: film Alelujah

De film speelt zich af in de tijd dat covid nog niet bestond. In het Verenigd Koninkrijk biedt de National Health Service (NHS) gratis gezondheidszorg voor elke burger, maar dat maakt instellingen en medewerkers erg afhankelijk van de regering. Daar heeft zowel de sector als de burger onder te lijden. Allelujah kaart dit probleem aan.

Geriatrisch ziekenhuis Bethlehem, beter bekend als The Beth, is de setting voor Allelujah. Het biedt een inkijkje in het leven van de patiënten en de zorgmedewerkers. Stukje bij beetje is de overheid al jaren de instelling aan het afbreken, en het einde lijkt nabij. Maar niet voordat de hoofdverpleegster een lintje gaat krijgen. Een financieel adviseur voor de overheid leert The Beth beter kennen nu zijn vader er is beland, en realiseert zich dat het onterecht is dat de stekker eruit wordt getrokken.

De hoofdpersoon is dokter Valentine, tenminste, zo noemt hij zichzelf omdat zijn Indiase naam te ingewikkeld is voor de Britten. Hij is jong en heeft een oprechte passie voor ouderenzorg. Hij snapt dat dit de mensen zijn die ze altijd zijn geweest, maar helaas in een lijf zitten dat niet meer meewerkt zoals vroeger. Hoofdverpleegster Gilpin wordt perfect gespeeld door Jennifer Saunders. Aan de ene kant ijskoud, aan de andere kant begrijpt ze dat volwassenen hun ouders iets te makkelijk dumpen in een verzorgingstehuis. De zorgmedewerkers nemen veel van deze familietaken over en bieden meer dan alleen medische hulp. Tussen de bejaarden bevinden zich Britse acteurs van het hoogste kaliber, zoals Judi Dench en Derek Jacobi. Zij is een schuw en autistisch type, hij een intellectueel die stress ervaart door De Dood die om de hoek staat maar niet aankondigt wanneer hij komt. De meeste oudere patiënten zijn er voor de komische noot.

Vrijdag 29 november 19.30 uur: film Anatomy of a fall

Anatomy of a Fall, bekroond met de Gouden Palm, is zo'n zeldzame film waarin alles klopt, die je aan het denken zet en je na afloop niet snel meer loslaat. De jury van Cannes toonde extra waardering door Daniels trouwe viervoeter te bekronen met de Palme Dog (Gouden Palm voor beste prestatie van een hond).

Uit de speakers op een zolderkamer in een afgelegen chalet in de Franse Alpen schallen de instrumentale klanken van 50 Cents P.I.M.P. Een van de bewoners, schrijver en leraar Sandra Voyter, moet het gesprek met een van haar studenten staken omdat ze elkaar niet meer kunnen verstaan. Waarom haar echtgenoot haar zo traineert wordt pas later duidelijk. Terwijl de muziek nog door dreunt maakt hun bijna blinde zoon Daniel een wandeling met de hond. Wanneer hij terugkomt vindt hij zijn vader bebloed en levenloos naast het chalet. Hij is van grote hoogte naar beneden gevallen en de verdenking komen al snel bij Sandra te liggen. In de rechtszaal komen we steeds meer te weten over de relatie tussen Sandra en haar onder mysterieuze omstandigheden om het leven gekomen echtgenoot Samuel.
Het doet er gaandeweg steeds minder toe wat nou precies is voorgevallen. De menselijke natuur die graag wil weten wat er precies is gebeurd lijkt het aanvankelijk nog te winnen. De rechtszaak houdt zich lange tijd bezig met de vraag of Samuel al leefde toen hij de smak maakte. Of hij zich bebloed in de sneeuw voortsleepte. Of hij met zijn hoofd tegen het schuurtje terecht is gekomen.0

Hoofdverdachte Sandra heeft nog wel het een en ander uit te leggen, maar blijkt ook een complex personage die de nodige geheimen verbergt. Het is vooral scheefgegroeid tussen de schrijver en haar man na een bijna fataal ongeluk waarbij zoon Daniel nagenoeg blind is geworden. Samuel kan het zelf niet navertellen, maar regisseur Justine Triet weet met verklaringen van betrokkenen de relatie met Sandra te reconstrueren. Sandra slaagt erin om telkens als de boel dreigt in te kakken weer met een nieuw element van de relatie op de proppen te komen. Uiterst pijnlijk zijn de onthullingen die Daniel van de officier van justitie, Sandra's bevriende advocaat en Samuels psychiater moet vernemen. Het leidt uiteindelijk tot een emotionele verklaring van de elfjarige jongen die de schuld ook nog deels bij zichzelf zoekt.
Anatomy of a Fall lijkt gestoeld op verhoren en verklaringen uit de tweede hand, maar dan gooit de regisseur de boel om met een geluidsopname. In al zijn achterdocht en om zelf ook aan een boek te werken, heeft Samuel de laatste maanden van zijn leven op tape vastgelegd. In veruit de sterkste van de vele krachtige scènes zien we hoe een kalm gesprek tussen Sandra en Samuel uiteindelijk ontaardt in een serie valse verwijten. De sympathie draait hierbij honderdtachtig graden.

ZATERDAG 21 december 19.30 uur: film Une Anneé Dificile

Twee Fransmannen Albert en Bruno hebben een complete ‘clusterfuck’ van hun leven gemaakt. Het is niet duidelijk hoe ze in hun huidige situatie terecht zijn gekomen, maar wel dat ze er niet makkelijk meer uitkomen. Albert is bedreven in hosselen, Bruno verkeert in complete verslagenheid.

Une Année Difficile heeft hetzelfde natuurlijke en gestroomlijnde tempo als Les Intouchables, dezelfde wonderschone beelden van Parijs en dezelfde klunzige en dolkomische dialogen. Ook nu weer draait het om een botsing tussen verschillende levenswijzen en -opvattingen, weerspiegeld in personages die naar elkaar toegroeien. De optimistische financiële coach van Bruno, Henri (fantastisch gespeeld door Mathieu Amalric) gedijt goed in zijn rol van vakbekwame reddende engel, maar probeert ondertussen zelf in verschillende vermommingen stiekem opnieuw het casino binnen te glippen. Een komisch effect hebben ook de gemonteerde Franse presidenten die ieder jaar opnieuw verklaren dat het afgelopen jaar weer een moeilijk jaar is geweest.

Une Année Difficile is liefdevol en hartverwarmend, maar zet je tegelijkertijd aan het denken over de manier waarop we omgaan met mensen die aan de verkeerde kant van de kloof terecht zijn gekomen. Niemand zit nog op deze 'losers' te wachten. Tegelijkertijd zit er geen kwaad in de mannen en kun je jezelf afvragen; gaan we wel op een goede manier om met mensen die aan de onderkant van de samenleving terecht zijn gekomen? Of pakken we hun waardigheid af? Waarom zijn financiële problemen omgeven met zoveel schaamte? Albert en Bruno blijven zelfs tegenover elkaar het toneelstukje opvoeren dat ze een plek hebben om te slapen, ook al weten ze van elkaar dat ze in dezelfde situatie zitten, en doen ze een (hilarische) poging om hun schulddossiers te bemachtigen. Zo diep hebben we de meritocratische principes geïnternaliseerd. Zo erg vrezen we gezichtsverlies. Daar staat Cactus tegenover (aanvoerder van de milieuactivisten bij wie eco-angst tot een blokkade van gevoelens heeft geleid) die haar prachtige pand heeft leeggehaald omdat ze nachtmerries krijgt van het hebzuchtige gedrag van mensen.

De toon van deze film is er eigenlijk één die zich richt op vergeving en medemenselijkheid. De film laat mooi zien hoe mensen elkaar kunnen veranderen.

Vrijdag 31 januari 2025, 19.30 uur: film Un metier serieux

Het beroep van leraar heeft de laatste tijd een slechte reputatie gekregen. De leerlingen zijn vervelend en zelfs gemeen, de dagen lang, de werkdruk hoog en je ontvangt er ook nog een miezerig salaris voor. Un Métier Sérieux laat een genuanceerder beeld van de baan zien. Daarmee is het een liefdevolle film die huidige leraren een hart onder de riem steekt.

Un Métier Sérieux speelt zich af tijdens één schooljaar. De focus ligt op Benjamin Barrois, de nieuwe invalleraar voor wiskunde. Dit is niet alleen een nieuwe school voor Benjamin, maar ook zijn eerste jaar als leraar. De film volgt hem terwijl hij de kneepjes van het vak leert, door van de ene chaotische situatie in de andere te vallen. Benjamin krijgt gelukkig hulp van zijn excentrieke collega's.
Dit team van leraren is ook het hoogtepunt van de film. De chemie tussen de acteurs zorgt ervoor dat de leraren niet alleen collega's zijn, maar ook een geloofwaardige groep hechte vrienden. De personages spatten van het doek af door de sprankelende en energieke dialogen. Acteurs spreken door elkaar heen en volgen elkaar snel op. Hierdoor is elke scène niet alleen vloeiend, maar ook vol leven.
De chaos van deze bende leraren is ook verwerkt in de cinematografie. Elk shot is bijna volgepropt met mensen. Hierdoor is er veel ruimte voor detail, zoals leraren die op de achtergrond elkaar plagen of discussies hebben over het een of ander. Het verhaal besteedt ook aandacht aan het thuisleven van bijna elke leraar. Veel van die problemen zijn clichés: een jonge lerares moet haar werk zien te combineren met de zorg voor haar huilende baby en Pierre, de oude literatuurleraar, kan de inspiratie voor het lesgeven niet meer vinden. 
Het verrassende aan Un Métier Sérieux is hoe hij het leraarschap afbeeldt. In plaats van het beroep heel negatief of heel positief neer te zetten, laat hij beide kanten zien. Un Métier Sérieux legt de focus vooral op de doodnormale processen van het leven op een middelbare school: de chaos van een brandoefening, de vervelende klagende ouders bij rapportgesprekken of het vergaderen over de beslissing om een leerling al dan niet te schorsen. Hiermee is Un Métier Sérieux een mooie verbeelding van wat het nou echt betekent om leraar te zijn.

Vrijdag 28 februari 2025, 19.30 uur: film The old oak

Dit is de allerlaatste film van Ken Loach. Hij heeft op zijn zevenentachtigste besloten om eindelijk met pensioen te gaan, omdat hij naar eigen zeggen te oud is geworden voor het maken van films. The Old Oak is zijn laatste oproep aan de samenleving om elkaar te omarmen. Daarom lijkt de film vooral ook een reflectie op zijn eigen carrière.

Yara, een vrouw van rond de twintig, is samen met haar moeder en haar broertjes en zusjes gevlucht uit Syrië naar een dorp in het noorden van Engeland, vlakbij Durham. Yara weet niet waar haar vader is, waarschijnlijk nog in een gevangenis in Syrië. Fotografie is haar grote liefde en de camera die ze van haar vader heeft gekregen neemt ze overal met zich mee.
In haar nieuwe woonplaats wordt ze door sommige bewoners verwelkomd, maar ze krijgt ook veel te maken met xenofobie en racisme. "Ga terug naar je eigen land" is een van de leuzen die ze naar haar hoofd krijgt geslingerd. Toch vindt Yara ook steun, voornamelijk bij TJ Ballantyne, de eigenaar van de pub The Old Oak. Een mooie en intieme vriendschap bloesemt op tussen de twee en samen weten ze een initiatief op te zetten dat uiteindelijk de hele gemeenschap helpt.

Een Ken Loach-film is natuurlijk geen Ken Loach-film zonder commentaar op de maatschappij. The Old Oak bespreekt veel actuele problemen, zoals onlinehaat en de huidige armoede in Groot-Brittannië. Maar de focus ligt toch bij de polarisatie in de huidige samenleving. Er zijn twee duidelijke kampen in het dorp, de inwoners die achter de Syrische vluchtelingen staan en de inwoners die de vluchtelingen liever weer terug naar Syrië zien gaan.
 
The Old Oak is bijzonder omdat hij beide groepen met nuance afbeeldt. Loach laat zien dat racisme voor een deel ontstaat doordat mensen gefrustreerd zijn over hun eigen armoede en leefsituatie. Maar Loach keurt ook heel duidelijk het racisme af. Deze moeilijke balans weet Loach desalniettemin goed uit te werken. Vluchtelingen en migranten zijn ook mensen, schreeuwt de film. Pas als we elkaar omarmen, kunnen we iets veranderen in de maatschappij. Niet alleen een belangrijke boodschap als je kijkt naar het huidige politieke klimaat in Groot-Brittannië, maar ook wereldwijd.
 
Toch is The Old Oak vooral een stille, rustige film die voortkabbelt als een klein riviertje. Dit geeft hem een unieke kracht. Alledaagse mensen komen stilletjes in verzet tegen de polarisatie door middel van kleine daden, zoals Yara uitnodigen om foto's te maken in een kapperssalon of luiers te brengen naar een moeder die gevlucht is en haar baby maar niet kan laten stoppen met huilen. Daarnaast wordt van de haat en het geweld geen spektakel gemaakt. De bioscoopvoorstelling voelt meer als het graven naar de wortels van polarisatie dan de simpele boodschap dat we elkaar maar lief aan moeten kijken. Nee, we moeten er ook echt iets voor doen.
 
The Old Oak is bovenal een reflectie op de rol die film en fotografie kunnen spelen in het bijeenbrengen van een gemeenschap. Yara documenteert de bewoners en de armoede in het dorp met de camera die ze van haar vader heeft gekregen. In een prachtige scène laat Yara een fotovoorstelling zien aan haar dorpsgenoten in het achterzaaltje van de pub. Ze zijn sprakeloos. Eindelijk voelt het dorp als één gemeenschap.
Hiermee lijkt Loach ook terug te kijken op zijn eigen carrière en te zeggen: mogen mijn films hetzelfde doen en mensen verenigen in de strijd tegen diverse maatschappelijke problemen, zoals polarisatie en armoede. The Old Oak is om deze reden een waardige laatste toevoeging aan zijn omvangrijke oeuvre.

Vrijdag 28 maart 2025, 19.30 uur: film Ezra

Vader Max woont sinds zijn scheiding in bij zijn nukkige vader. Met zijn ex deelt hij het co-ouderschap van hun autistische zoon Ezra. Voor zijn werk als stand-up comedian put Max graag uit de bijzondere ervaringen met zijn zoon. Tegelijkertijd heeft Max veel moeite om de diagnose van Ezra te accepteren en wil hij niets liever dan zijn zoon een ‘normaal’ leven bezorgen. Deze wens komt in het gedrang als Ezra wegens zijn explosieve gedrag van school wordt gestuurd. Dat zowel zijn ex als Ezra’s artsen een combinatie van speciaal onderwijs en zware medicatie voorstellen, kan Max niet verteren. Max besluit Ezra halsoverkop mee te nemen op een trip van de Oostkust naar de Westkust van de Verenigde Staten. Maar hoe bepaal je als ouder wat een kind nodig heeft dat dit wellicht niet zelf onder woorden kan brengen?

Met EZRA wordt de voortdurende zoektocht naar acceptatie, begrip en de ‘juiste manier’ van zorg in beeld gebracht die ouders met neurodivergente kinderen dagelijks aangaan. De sterke acteerprestaties van het ensemble tillen EZRA naar een hoog niveau. 

Vrijdag 25 april 2025, 19.30 uur: film The great escaper

Hartverwarmend, op feiten gebaseerd Brits drama over een oorlogsveteraan (Michael Caine) die ontsnapt uit een verzorgingstehuis om de herdenkingsdag van D-Day in Normandië bij te wonen.

Met legendarische acteur Michael Caine (90) in zijn allerlaatste hoofdrol voor zijn pensioen en Glenda Jackson in haar laatste rol voor haar dood in 2023. In de zomer van 2014 haalt Bernard Jordan (Michael Caine) wereldwijd het nieuws met zijn ‘grote ontsnapping’ uit het verzorgingshuis waar hij woont. Zijn grote wens is om zich nog eenmaal bij zijn collega-oorlogsveteranen te voegen op het strand van Normandië ter herdenking van hun gevallen kameraden.
 
The Great Escaper vertelt niet alleen het inspirerende verhaal van een man die probeert in het reine te komen met zijn blijvende oorlogstrauma. Bernie’s avontuur, dat slechts 48 uur besloeg, viert ook de blijvende liefde in zijn 60-jarige huwelijk met Rene (Glenda Jackson) die haar echtgenoot op fantastische wijze steunt in zijn avontuur.

We hopen u (weer) te ontmoeten!

De filmwerkgroep:

Ferdinand Borger, Carolien Fieret, Aafke en Hans Vermeijden filmadkerk@gmail.com